İnsanın kurguladığı düzende kent, doğa ile çatışan bir kavrama dönüştü. Betonlar ağaçların önünü kesti, insanlar dallarını kopardı, dumanlar gökyüzünü kapladı. Özünü katletti insan ve yarattığı hayalde sıkışıp kaldı doğa. “Gerçek ile hayal arasında” kendisine yer arayan doğanın kent yansımalarında hayata tutunmaya devam etme çabasını konu alıyor. Bina yığınlarının arasında solumaya çalışan tek tük ağaçlar, süs olarak yol kenarına dizilen yapayalnız bitkiler, uzun mu uzun kafesler tarafından işgal edilen gökyüzü... İnsanın yaşamasına izin vermediği doğa ancak yansımalarda varlığını sürdürebiliyor adeta. Tıpkı yansımaların gerçeği kırdığı gibi, doğa da sıkıştığı düzlemden sıyrılıp varlığını yaşatmaya çalışıyor. Kendisinin de ait olduğu doğa ile bağını kopardıkça gerçeklikten uzaklaşan, uyumsuzlaşan, yalnızca kendi türü ve yaratımlarının arasında nefessiz bir hayata doğru ilerleyen insanın etkisini, yansımalardaki sıkışmışlıkta yorumladım.