Doğa ve kent iç içe geçmiş ama sınırların kentin lehine silikleştirildiği bir çağda yaşıyoruz. Yerleşik hayata geçtiğimizden beri lanetlenmiş gibi daha çok bağlanıyoruz kentlere. Bir anlamda anlaşılır. İnsanın yüzbinlerce yıl acı, korku duyduğu doğa; evcilleştirilmiş, istediği gıdayı ürettirecek şekilde tahakküm altına alınmıştır. Şimdi kentleşmenin ve ilerlemenin geldiği ileri noktada geriye dönmek çok zor. Uzun ve steril yaşamlar için 50-60 yıllık ömrü olan betonla her köşeyi inşa ediyoruz. Kentler artık şehirli insanların sadece ekranlarda izleyebildiği son yeşil alanlara doğru utanmazca büyüyor. Buna karşı sermayeler ve yönetimler günah çıkarmak için şehir içi yeşil alanlar konduruyorlar. Bazılarının dediği gibi tarım devrimi ve şehirleşme yediğimiz en büyük kazık olabilir. Şimdi betonun bozulan algısı ve kentlinin girdiği bunalım için sınırlı yeşilliği kontrollü konduruyoruz.