kent, doğaya yer bırakmayacak şekilde genişleyip yayıldıkça bir yaratığa dönüştü. izleri derisinde, betonda gizli. bu yüzey arkeolojisi, modern kent yaratığının kendi çıplaklığında nasıl bizzat doğanın vahşi formlarına büründüğünü keşfediyor. beton, zapt edilemez görünen yapısının ardında geçirgen; doğanın her daim kendine yer açan ve yenilenen sonsuzluğuna bulanmış durumda. kent ve doğa, her an canlılığını koruyan bir temasla dönüşmeye devam ediyor. insan ise her yüzeyde sadece kendi geleceğini arıyor, kendi yansımasına bakıyor. baktığı her yer cansız. insan bütün izlerini, doğanın kente bulaştığı yerlerden gözü kapalı geçerek kaybediyor. birliktelik ve uyum da burada bir yerde gömülü. doğanın tüm yaratıkları hatırlıyor-belki bir gün insan da.