Komşu Evi Bir kuş uçar, gökyüzünde süzülür Bir çocuk bütün oyunlara yazılır Bir gül kokar, tüm çiçekler ezilir “Bir tel kopar, âhenk ebediyyen kesilir” (*) Yüzünü görmem, yerini sormam Elini tutmam, seni hiç unutmam. Tenine değmem, sesini duymam Adını koymam, sana hiç doymam. (Ezginin Günlüğü Rüya) İki ev arasında bir pencere var. Pelin'in evi yeni hayatının yeni kapısı. Benim evim, benim kök saldığım yer. Bir pencere aralığından bakıyoruz şimdi birbirimize. Pandemi sürecinde yeni bir hayat kurmak, günler üzerine konuşmak, yerleşmek, yeşermek, birlikte olmak, paylaşmak... Komşu evi kolektif anıların bir yansıması olarak analog doğdu. Büyümeye ve serpilmeye devam ediyor. Komşu evinin kapısı bize, benim kapım da ona açık.